Björn aan het woord
Net terug is hij, uit Afrika waar hij acht weken lang stage liep in een Tanzaniaans ziekenhuis. Glunderend vertelt Björn Van de Staey over zijn ervaringen en de moeilijke omstandigheden, over zijn keuze voor de opleiding verpleegkunde in avondschool en zijn droom om naar het buitenland te gaan.
“Je komt terug met een koffer vol ervaringen,
een rugzak voor het leven”
– Björn Van de Staey –
Op je 35ste besloot je aan de avondopleiding verpleegkunde te beginnen, waarom?
Ik werkte in een ziekenhuis als administratief bediende, maar wilde meer kunnen doen en vooral een job die mij meer voldoening zou geven. Loopbaanbegeleiding heeft me geholpen om te zien wat mijn mogelijkheden waren en toen bleek dat verpleegkunde mij wel zou liggen. Na wat wikken en wegen heb ik voor Thomas More Mechelen gekozen. Het contact zat meteen goed. Niet onbelangrijk: de opleiding omvat twee lesavonden in de week, op dinsdag en donderdag, en heeft als surplus dat je na het eerste jaar bachelor voldoende studiepunten hebt om als zorgkundige aan de slag te gaan. Wat ik ook gedaan heb.
Je bent nu net terug van een stage in Tanzania. Heb je lang getwijfeld om dat te doen?
Neen, integendeel! Toen ik aan de opleiding begon, waren er twee dingen waar ik absoluut zeker van was: die buitenlandse stage doen en achteraf de mogelijkheid hebben om naar Artsen zonder Grenzen of het Rode Kruis te gaan. Waarom? Ik weet het niet. Ik denk dat het in mijn DNA zit. Als kind was ik erg gefascineerd door de natuur van Afrika. Later groeide ook mijn belangstelling voor de mensen daar. Ik was 29 toen ik voor het eerst naar Afrika reisde en vanaf dan ben ik er elk jaar teruggekeerd. Ik wil dat continent ruiken en voelen, kennismaken met de bevolking en ervaren hoe het er echt is, met alle gebreken en mankementen. Dus, ja die buitenlandse stage, dat wilde ik gewoon doen, dat is wie ik ben. Ik hoop nu in juni af te studeren en voor mij komt er nog een vervolg: ik wil hierna een postgraduaat tropische geneeskunde voor bachelors en vroedvrouwen volgen.
Afrika trekt aan jou?
Inderdaad. Ik heb nog even getwijfeld om naar Suriname te gaan, maar uiteindelijk toch gekozen voor Tanzania. In die acht weken kom je op verschillende diensten en maak je ongelooflijk veel mee. Brandwonden interesseerden mij, omdat mijn eindwerk daarover gaat. Maar ook intensieve zorgen, de afdeling waar ze hiv-diagnoses stellen en inwendige geneeskunde. Malaria, hiv, syfilis, bacteriële infecties… even leek het erop dat we ook nog een geval van lepra zouden zien, maar dat bleek uiteindelijk niet te kloppen. Ik heb de meeste tijd doorgebracht bij de brandwonden: 18 patiënten, waarvan de helft kinderen, een temperatuur van 35-36°C en geen verkoeling. In het begin vroeg ik me af: hoe moet ik omgaan met al die prikkels? Want brandwonden, dat is pijn. Maar je leert je te focussen en je te concentreren op wat je moet doen om die mensen te verzorgen. Soms zijn de situaties echt schrijnend, zoals die vader die tegen de kerosinekachel viel en zo verbrand was dat zijn benen moesten worden geamputeerd. Geen gezinsinkomen meer, alleen een schamele invaliditeitsuitkering… dat zal me bijblijven.
Wat heeft de meeste indruk op je gemaakt?
Ik heb op elke afdeling situaties meegemaakt die ik niet zal vergeten. Ik mocht er bijvoorbeeld bij zijn toen een jonge vrouw getest werd op hiv. Dat is zenuwslopend, want er is een test en daarna een controletest. En tussenin moet je wachten. De verpleegkundige vraagt ook twee, drie keer uitdrukkelijk of ze het resultaat mag meedelen. Terwijl we wachtten, voelde je de spanning stijgen. Toen ze de test positief bleek, zag je die jonge vrouw gewoon breken. En heel even is er dan nog dat sprankeltje hoop dat die test gefaald zou hebben, maar ook de controletest was positief. Die hele situatie, het empathisch vermogen dat je als verpleegkundige moet hebben om dat slechte nieuws te melden… dat heeft op mij een enorme indruk gemaakt.
Wat is volgens jou de grootste troef van zo’n buitenlandse stage?
Rijkdom, hier (wijst lachend op zijn hoofd). Ik heb daar zoveel kunnen leren, kunnen zien, mogen beleven… Met bepaalde dingen kan ik al onmiddellijk aan de slag, andere zullen in de loop van de komende maanden en jaren zeker terugkomen. Alleen al het feit dat je daar twee maanden bent en je jezelf moet beredderen, dat je geconfronteerd wordt met situaties die totaal vreemd zijn, dat je ziet hoe andere mensen in het leven staan… Je komt gewoon terug met een koffer vol ervaringen, die je meeneemt voor het leven.
Björn studeerde in het avondonderwijs en volgde het VIA traject naar een bachelordiploma verpleegkunde.
“Een reis zorgt voor rijkdom in je hoofd”
– Björn Van de Staey –
