Na de docenten gingen ook onze studenten enkele dagen meedraaien in een vaccinatiecentrum. Meer bepaald in dat van Mechelen. Laura was een van hen. Dit is hoe zij haar ervaring omschrijft.
Ik vond het verrassend aangenaam om in het vaccinatiecentrum te werken. De mensen zijn heel vriendelijk en dankbaar, en het personeel zorgt voor een goede begeleiding. En vooral: het geeft je de kans om zelfstandig aan de slag te gaan. Zelf was ik vaccinator, wat betekent dat je in een hokje zit en de ene na de andere een prik geeft.
Zovelen zijn zo blij met het vaccin, niet omdat ze dan zelf beschermd zijn, maar omdat ze dan hun kinderen en kleinkinderen eindelijk terug zullen zien.
Veel tijd voor echte ontmoetingen is er niet. Maar er zijn wel mensen die in je hoofd blijven hangen. Zoals die man in een elektrische rolstoel die heel emotioneel was: zijn echtgenote was net de dag ervoor gestorven. Daar sta je dan… want ondanks alle communicatieve vaardigheden die we hebben geleerd, blijft dat een moeilijke en pakkende situatie.
Wat ik zal blijven onthouden? Niet één iemand in het bijzonder en ook niet één uitspraak. Maar dat zovelen zo blij waren met het vaccin, niet omdat ze dan zelf beschermd zijn tegen COVID 19, maar omdat ze dan hun kinderen en kleinkinderen eindelijk terug zullen zien.
