Drie dagen lang werkten de derdejaars rond het thema ‘sterven en lijden’. Marthe vertelt hoe zij deze ‘palliatieve dagen’ beleefde.
21 april was het eindelijk zover, onze langverwachte driedaagse ging van start! Ze stond helemaal in het teken van palliatieve zorgen. Eerst kregen wij, de studenten, wat praktische uitleg en een avondmaal aangeboden. Daarna vlogen we er meteen in met een stilvaltocht. Onderweg konden we in kleine groepjes onderwerpen bespreken die in verband stonden met het thema ‘sterven en lijden’. Best pittig, maar ondertussen genoten we van de frisse lucht en de mooie omgeving. Wat was het interessant om te zien dat meningen zo kunnen verschillen!
Na deze stevige wandeling, doken we dieper in de wereld van Y. Hij werkt in de palliatieve thuiszorg en vertelde meer over zijn ervaringen en over de evolutie van de palliatieve zorgen. Gek om te beseffen hoe anders het vroeger was. Toen bestonden er namelijk geen palliatieve eenheden, maar enkel palliatieve kamers. En die bevonden zich zo ver mogelijk van de ‘normale’ kamers. Gelukkig veranderden de tijden en is de palliatieve zorg bespreekbaar en uitgebreider geworden.
Na deze korte, maar intense avond trokken we allemaal naar huis. Tijd om de batterijen op te laden!
Het was mooi om te zien dat we in onze moeilijkste momenten veel gemeenschappelijke emoties hebben die ons onderling verbinden
Donderdagochtend, 9 uur, werden we allemaal verwacht op campus De Kruidtuin. Iedereen was benieuwd over wat deze dag zou brengen. We verzamelden buiten in een grote kring. In het midden werd er een cirkel met kaarsen gemaakt. Daar mochten we allemaal een symbool van een persoonlijke verlieservaring neerleggen. Enkele minuten stonden we daarbij stil terwijl we luisterden naar rustige achtergrondmuziek. In de kring van studenten werd het héél stil en de emoties liepen hoog op. Een intense manier om de dag te starten.
In de volgende sessies kregen we de kans om onze verlieservaringen te delen en te vertellen hoe we hier mee omgingen en nog steeds mee omgaan. Zoiets delen… dat maakt je kwetsbaar. En het kwam soms hard binnen. Maar het was ook mooi om te zien dat we in onze moeilijkste momenten veel gemeenschappelijke emoties hebben die ons onderling verbinden. De manier van omgaan met verdriet en verlies is iets persoonlijk, maar tegelijkertijd ook heel herkenbaar voor anderen.
Hierna hebben we ons gericht op enkele ethische kwesties rond lijden en sterven. Hoe bereid je bijvoorbeeld kinderen voor op het overlijden van een ouder? Iedereen zijn persoonlijke manier van aanpak, kwam naar boven en dat bracht ongetwijfeld ook emoties teweeg bij anderen. Een emotioneel enorm zware voormiddag, hoog tijd voor pauze! We genieten met z’n allen van het mooie weer en een lekker belegd broodje.
Na de pauze ging ik naar de infosessie ‘ook baby’s kunnen sterven’. Poeh, dat was intens! Het verhaal, de emoties, het proces, het effectief overlijden en het omgaan met dit verlies. We werden er allemaal muisstil van. Het was een heftig verhaal waarvan iedereen even moest bekomen. Wat sterk dat iemand die dit meemaakte hierover wilde getuigen en delen met ons.
Vervolgens keken we naar een opgenomen theaterstuk: ‘Emily such fun…’. Het stuk is gebaseerd op waargebeurde feiten waarbij Emily, 27 jaar, euthanasie ontvangt wegens ondraaglijk psychisch lijden. Ik keek rond in het lokaal en zag verschillende tranen rollen. Dit is iets zo dichtbij, zo puur en echt en zo pijnlijk. Achteraf konden we nog enkele vragen stellen aan de vrouw die het theaterstuk speelde en de regisseur. Maar iedereen was zo onder de indruk van het stuk dat er geen vragen werden gesteld.
Even een adempauze met lekkere pizza en hup, we gaan er terug tegenaan! Deze keer met een keuzeworkshop. Ik koos voor intuïtief schilderen. Het was de bedoeling dat er geschilderd werd op basis van jouw gevoel. Niet te veel nadenken, maar gewoon doen. Ik ben nog nooit zo creatief geweest, al mijn emoties zette ik op dat doek. Het was de ideale manier om even tot rust te komen na deze lange maar boeiende dag.
Ik ben nog nooit zo creatief geweest, al mijn emoties zette ik op dat doek
Vrijdagochtend. We bespreken in kleine groepen een voorbereidende taak die we enkele maanden geleden individueel maakte. Dit vroeg toch wel enige focus. We kregen de kans mekaar aan te vullen en zo onze krachten te bundelen. Fijn om zo’n samenwerking te ervaren. Het toont aan dat teamwork echt werkt.
Om deze palliatieve dagen af te sluiten kregen we de kans om mekaar een complimentje te geven. Fijn om te zien hoe iedereen wel enkele kreeg. Ook fijn om te zien hoe iedereen zich zo kwetsbaar heeft durven opstellen. Het is niet altijd evident om als (student) verpleegkundige onze eigen emoties te tonen. En dit gaf ons de kans om dat toch te doen. Het was bovendien heerlijk om mijn medestudenten terug te zien, ondanks de zware onderwerpen. Moe, maar voldaan dus.
