Na 7 weken stage bij Topaz en Omega is er aan mijn palliatieve stage in Wemmel abrupt een einde gekomen op vrijdag 13 maart, 2 weken te vroeg. Dank u, Covid-19! Verdikke…
Vorige week donderdag daarvoor werd het al duidelijk dat de verpleegkundigen van Omega, de palliatieve thuiszorgéquipe voor Brussel-Halle-Vilvoorde, nog enkel de essentiële en dringende huisbezoeken effectief zouden gaan uitvoeren. Dus zou ik er als student nog weinig kunnen uitrichten. Het risico op verspreiding van het virus door een extra persoon mee te nemen naar sowieso al kwetsbare personen werd ook te groot.
Vrijdag de 13de viel dan de beslissing om alle dagcentra, dus ook het supportieve en palliatieve dagcentrum Topaz, te sluiten tot en met 19 april. Dit centrum is het geesteskind van prof. Wim Distelmans en is een onderdeel van het UZ Brussel.
Na contact met mijn stagebegeleider heeft de school erg kort op de bal gespeeld en in ijltempo geregeld dat ik de laatste 2 weken van mijn stage zou kunnen uitdoen in dat UZ Brussel in Jette. Op welke dienst? Dat zou pas duidelijk worden bij de aanmelding op maandag 16 maart.
Wist ik op dat moment veel dat Covid-19 op nog een andere manier als spelbreker zou opdagen in dit verhaal. Vrijdagavond kreeg ik namelijk het bericht dat drie cursisten van een opleiding, waar ik eerder die week aanwezig was geweest, positief testten op het Covid-19 virus. Dat zou kunnen betekenen dat ik ook drager ben en dit virus zou kunnen doorgeven aan anderen! En dat zou, zeker bij personen met een verminderde immuniteit zoals in een ziekenhuis, een ernstig gezondheidsrisico kunnen inhouden.
Toen in de loop van het weekend de berichtgeving in de media steeds onheilspellender werd, groeide mijn ongerustheid en nam ik te elfder ure opnieuw contact op met mijn stagebegeleider van de hogeschool. Niet veel later viel het verdict: tot nader order mag ik niet naar mijn nieuwe stageplek.
Hier zit ik dan op maandag, thuis achter de laptop, bij vrouw en kind, voor wie het gewone leven ook even stilstaat door een vreemd virus vanop een Chinese dierenmarkt. De scholen zijn dicht, de samenleving ligt op zijn gat.
Zoals vele burgers maar ook studenten zit ik met veel vragen en bezorgdheden: over mijn eigen gezondheid en die van mijn dierbaren, over mijn stage, over de gevolgen voor onze toekomst … En frustraties, die zijn er ook! Net op een moment als dit, wanneer de samenleving een noodkreet slaakt en een dringend beroep doet op zijn zorgverleners, sta ik noodgedwongen aan de zijlijn.
Het zijn verwarrende tijden, tijden waarin mensen zich van hun meest creatieve en zorgende kant laten zien, maar anderzijds soms ook van hun kleinste, meest egoïstische kant.
Laten we hopen dat liefde, gezond verstand en solidariteit zegevieren en we hier samen sterker uitkomen!
Patrick Kellens
Student Verpleegkunde
